Glas, een metafoor voor ruimte
‘Wat mij persoonlijk als architect drijft is vreemd genoeg de vrijheid, terwijl het juist zo’n sterk aan regels gebonden vak is. Dat verlangen naar vrijheid is vooral gericht op het denken, het niet opgesloten willen zitten in een specialisatie of een vast patroon. Een ontwerper moet iedere keer opnieuw proberen zo blanco mogelijk te beginnen om nieuwe ideeën de ruimte te geven. In kunst vind ik die vrijheid: architectuur kan geen fictie zijn, kunst kan dat wel. Mijn werk als beeldend kunstenaar dient als katalysator en als inspiratiebron.
Ontwerpen is bij uitstek een optimistische bezigheid die vraagt om een continue nieuwsgierigheid naar een nieuwe vormentaal. Wie zich die houding eenmaal heeft eigen gemaakt, kan zowel objecten ontwerpen als gebouwen of zelfs een deel van een stad. Het werken met vormen biedt mij een artistiek perspectief dat ik kan extrapoleren naar de architectuur.
Om de kern van mijn objecten zichtbaar te maken, heb ik gekozen voor het materiaal glas. Door de transparantie van glas ontstaat de mogelijkheid om architectonische ruimtes te creëren. Mijn glasobjecten zijn net als een architectonische schepping, een onveranderlijk massief in de ruimte. Als architect creëer je ruimte met behulp van glazen wanden en gevels, maar de glazen objecten creëren alleen ruimte in figuurlijke zin. Daarmee zijn ze een metafoor van de letterlijke ruimtebeleving waarin de architectuur voorziet.'
Han de Kluijver (1950)
